Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω.Να σε `βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει…Να `ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις.Ν`αστράφτει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να `ρθεις στην εδική μου αγκάλη.Ν`ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γρικώ τη μέση σου να πιάσω…να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σε βαστώ και να γρικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου…να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
κι η μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει.
(ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει…)Ήλιος ποτέ μη ξαναβγεί, φεγγάρι μην απλώσει
το μυστικό τσ`αγάπης μας μην το ξεφανερώσει.
