Γίναν τα δάκρυα βροχή, και σαν ποτάμια τρέχουν, κανένα δεν πειράζουνε, μόνο τη γη πως βρέχουν.

Υγραίνει λεν ο ήχος τζη των αμαθιώ την άκρη γι'αυτό και την εκάνανε τη λύρα σαν το δάκρυ.

Όποιος χορεύει και γλεντά και τη ράκη την πίνει μήτε ασπιρίνη χρειάζεται μήτε πενικιλίνη

Κερά μου ίντα σου 'κανα κερά μου ήντα σου'πα και το γυρεύεις να το πιείς το αίμα μου στην κούπα

Αυτοί σου κλέβουν τη ζωή και πας και τους ψηφίζεις κ'ύστερα από τον καναπέ κάθεσαι και τους βρίζεις.

Ενα βρακί μας έμεινε κι αυτό 'ναι μπαλωμένο πείτε πότε το θέλετε να το'χουμε χεσμένο.