Με όνειρα ξεκίνησα στους παιδικούς μου χρόνους και τώρα μοιάζω ενός δεντρού, με μαραμένους κλώνους.

Με την καρδιά μου έγραψα το σ'αγαπώ στην άμμο το κύμα δεν το έσβησε κι ας πέρασε από πάνω.

Πάψε να χτίζεις όνειρα με άμμο στ'ακρογυάλι μπορεί το κύμα να'φυγε μα η μπόρα θα'ρθει πάλι.

Γίναν τα δάκρυα βροχή, και σαν ποτάμια τρέχουν, κανένα δεν πειράζουνε, μόνο τη γη πως βρέχουν.

Υγραίνει λεν ο ήχος τζη των αμαθιώ την άκρη γι'αυτό και την εκάνανε τη λύρα σαν το δάκρυ.

Όποιος χορεύει και γλεντά και τη ράκη την πίνει μήτε ασπιρίνη χρειάζεται μήτε πενικιλίνη

Κερά μου ίντα σου 'κανα κερά μου ήντα σου'πα και το γυρεύεις να το πιείς το αίμα μου στην κούπα